Όταν θες να συκοφαντήσεις και να απαξιώσεις στην κοινή γνώμη,μια ιδέα, ένα θεσμό, ένα πρόσωπο, γενικά οτιδήποτε θεωρείς ενοχλητικό για τους σκοπούς σου,δεν έχεις παρά να βάλεις να μιλούν υπέρ αυτού, οι πλέον αντιπαθείς,γραφικοί ή διεφθαρμένοι.
Αντανακλαστικά η αντιπάθεια ή η απαξίωση προς το πρόσωπο που εκφάζει την άποψη, μετακυλίεται και προς τον λόγο που εκφέρει.
Όταν λοιπόν διαβάζεις στην αφίσα της ΓΣΣΕ για ''αυταπάτες'' ή βλέπεις το σποτ και ακούς για την ''δύναμη των συνδικάτων'', αντιλαμβανόμενος την κοροϊδία,αντανακλαστικά η απέχθεια που νιώθεις για την από χρόνια συμβιβασμένη και υποταγμένη ηγεσία της-ξεπουλημένη να την πούμε ταιριάζει απόλυτα-διοχετεύετε σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμα και σε αυτό το ίδιο το ματωμένο κεκτημένο του συνδικαλίζεστε, που αφορά κάθε εργαζόμενο και όχι μόνο τους εκλεγμένους συνδικαλιστές ή τους επαγγελματίες κομματικοδίαιτους εργατοπατέρες.
Έτσι το κόλπο παλιό αλλά καλό πετυχαίνει και σήμερα υπάρχει η μεγαλύτερη αποχή και διάσπαση δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος,από ποτέ.
Και το χειρότερο, η μεγαλύτερη απαξίωση προς τη μόνη γραμμή άμυνας μας.
Χωρίς το δικαίωμα να συνδικαλιζόμαστε είμαστε δούλοι.
Όσο λειτουργούμε αντανακλαστικά και όχι με τη λογική,θα πέφτουμε πάντα στην παγίδα του ίδιου κόλπου - που συντελείται γύρω μας σε όλα τα επίπεδα.
Ένας παραλληλισμός
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σε μια ανάρτηση το 2013 είχε μιλήσει γι αυτό το παλίο κόλπο διευρυμένα,αναφερόμενος στην Χρυσή Αυγή.